Co to jest granica niepodejmowania działań?

Wielu urzędników skarbowych może zaprzeczyć ich istnieniu. Podatnik nie może również liczyć na to, że skorzysta z nich, ponieważ nie ma prawnego roszczenia do nieprzekraczalnych granic.

Nieprzekraczalne granice to kwoty – zazwyczaj drobne – w zeznaniu podatkowym, na które urzędnicy skarbowi zazwyczaj nie zwracają uwagi i akceptują je bez dowodów.

Oto kilka przykładów:

• Dni robocze dla ryczałtu za dojazdy: Przy pięciodniowym tygodniu pracy można podać 230 dni roboczych w roku, a przy sześciodniowym tygodniu pracy 280 dni.
• Materiały robocze: Zazwyczaj można podać koszty do 110 Euro na zakup i konserwację materiałów roboczych (zakup i czyszczenie odzieży roboczej) w zeznaniu podatkowym bez dowodów.

 

Dojazdy do pierwszego miejsca pracy można odliczyć w zeznaniu podatkowym (załącznik N) za pomocą ryczałtu za dojazdy. Należy podać dokładną liczbę dni, w których faktycznie dojeżdżano do pracy, ponieważ ryczałt obowiązuje tylko na te dni. Należy również podać dni urlopu i choroby. Od 2020 roku w załączniku N uwzględniane są również dni podróży służbowych i pracy zdalnej.

Dokładne ustalenie liczby dni roboczych może być jednak uciążliwe. Aby ułatwić pracę, urzędy skarbowe w przeszłości ustalały tzw. nieprzekraczalne granice. Przy pięciodniowym tygodniu pracy było to 220 do 230 przejazdów, przy sześciodniowym tygodniu pracy 260 do 280 przejazdów między domem a miejscem pracy. Granice te są jednak wewnętrzne i nie mają mocy prawnej. Orzeczenie sądu stwierdziło, że urzędy skarbowe powinny akceptować 230 dni (FG Monachium z 12.12.2008, 13 K 4371/07).

Jednak pandemia wszystko zmieniła. Wielu pracowników pracowało i nadal pracuje w home office i nie dojeżdża codziennie do pracy. Na te dni można zryczałtować 5 Euro dziennie jako koszty uzyskania przychodu lub nawet koszty domowego biura. Nie można jednak ubiegać się o zwrot kosztów dojazdu, ponieważ nie odbywają się żadne przejazdy.

Urzędy skarbowe coraz częściej wymagają zaświadczenia od pracodawcy o faktycznie przepracowanych dniach roboczych, a zwłaszcza o dniach, w których odwiedzano pierwsze miejsce pracy. Zasada 220 lub 230 przejazdów rocznie nie obowiązuje już bez zastrzeżeń!