Jakie jest znaczenie podatkowe udziału własnego w ubezpieczeniu zdrowotnym?

Osoby z prywatnym ubezpieczeniem zdrowotnym często płacą rachunki za leczenie do określonej kwoty z własnej kieszeni, aby zachować zwrot składek, który często może wynosić do sześciu miesięcznych składek. Zwrot składek zmniejsza wprawdzie odliczane składki ubezpieczeniowe przy odliczeniu jako wydatki specjalne, co skutkuje mniejszą oszczędnością podatkową.

Jednak tę wadę można - zdaniem wielu - zrekompensować, zgłaszając samodzielnie poniesione koszty leczenia jako obciążenia nadzwyczajne zgodnie z § 33 EStG i uzyskując w ten sposób odpowiednią oszczędność podatkową.

Koszty leczenia poniesione samodzielnie z powodu udziału własnego w taryfie lub wyboru zwrotu składek nie są "składkami" na ubezpieczenie zdrowotne i dlatego nie można ich odliczyć jako wydatki specjalne (pismo BMF z 19.8.2013, BStBl. 2013 I s. 1087, pkt 69). Również BFH potwierdził, że samodzielnie poniesione koszty w przypadku choroby nie stanowią składek ubezpieczeniowych i nie można ich odliczyć jako wydatki specjalne.

Nie są to "składki" na ubezpieczenie zdrowotne. Stanowią one raczej koszty leczenia i mogą być zgłaszane tylko jako obciążenia nadzwyczajne zgodnie z § 33 EStG (wyrok BFH z 1.6.2016, X R 43/14).

Samodzielnie poniesione wydatki w przypadku choroby to koszty leczenia i można je odliczyć tylko w ramach obciążeń nadzwyczajnych zgodnie z § 33 EStG. Istnieje jednak ograniczenie: w wysokości dopuszczalnego obciążenia nie mają one wpływu na obniżenie podatku.

To dopuszczalne obciążenie zależy od wysokości dochodów, liczby dzieci, stanu cywilnego i wynosi od 1 do 7 % całkowitej kwoty dochodów. Jest więc zazwyczaj wyższe niż przewidywany zwrot składek z ubezpieczenia zdrowotnego i odpowiadające mu samodzielnie poniesione koszty leczenia.

Oznacza to: koszty leczenia w wysokości udziału własnego nie mogą być odliczone ani jako wydatki specjalne, ani jako obciążenia nadzwyczajne.